Nog geen transferstress bij Heracles, maar voor hoelang?

Rond kwart voor vijf is het nog rustig voor de poorten van het trainingscomplex van Heracles Almelo. De parkeerplaats is afgezien van twee auto's leeg en een groep van vier mannen wacht rustig tot de poort opengaat en ze een plekje langs het trainingsveld kunnen innemen. De training begint om vijf uur, dus er is nog tijd genoeg. In het kwartier dat volgt, stroomt de parkeerplaats vol met zo'n vijftig mensen. Als de klok bijna vijf uur slaat en de poort nog steeds gesloten is, wordt men wat ongeduldig.

Voor de poort staan drie stewards. Alle drie blijken ze niet in het bezit te zijn van de sleutel om de poort te openen. De persoon die de sleutel wél heeft, is in aantocht, zo horen de aanwezigen. Er zit niets anders op dan te wachten.

Iets na vijf uur slingert Heracles beelden de wereld in van de selectie die het trainingsveld betreedt. Wat blijkt: de ploeg traint op veld twee van het complex en is aan de andere kant binnengekomen. De poort die gesloten is, hoort ook gesloten te zijn. De aanwezigen blijken de verkeerde kant op te zijn gestuurd. Het knullige tafereel levert geïrriteerde reacties op ('typisch Heracles, dit'). Met een zucht loopt de menigte om richting het andere trainingsveld, waar een groep attente fans al wél aanwezig is.

'Ik dacht al: nou, de opkomst is niet zo groot', vertelt Sibum later met een grijns op zijn gezicht. 'Het hele complex is afgezet met zwarte doeken, dus ik zag ook niemand voor die poort staan. Ik dacht nog: het is laat op de dag, dus er zal wel wat volk zijn. Dat viel niet mee. Uiteindelijk kwam het goed en was het flink druk, dus dat was mooi om te zien.'